Aandacht voor de stille(re) mens
‘Hij zegt niet zoveel, dus heeft hij niet zoveel behoefte aan contact en daarom laat ik hem maar met rust’.
Deze zin was onlangs de opening naar een mooi gesprek met een docent van mijn zoon. Want op mijn opmerking dat dat wellicht niet automatisch het geval was maar dat zoon wellicht niet de eerste stap zet en het misschien wat lastig vindt, was het even stil.
Dat zijn eigen belemmerende gedachten deze docent wellicht weerhielden om de ander écht te zien.
"Nee, daar zegt u zowat."
Weinig woorden, veel gedachten
Deze continue strijd in het hoofd over welke van de 100.000 mogelijke reacties die in je hoofd oppoppen je zult kiezen, welke woorden daar het best bij passen, deze op een goudschaaltje wegen omdat je nogal perfectionistisch bent en er alweer een nieuwe briljante associatie in je hoofd oppopt, is voor snel denkende kinderen met woordvindingsproblemen aan de orde van de dag.
Oprechte aandacht en interesse
Iedereen kent ze wel: die makkelijke leerlingen of die collega’s die lekker hun ding doen en waar je geen last van hebt. Je bent er misschien wel één. Je vraagt niet veel aandacht, dus krijg je die ook niet.
Maar daar wringt te schoen. Want iedereen, ook jij, heeft die oprechte aandacht en interesse nodig. Heeft er recht op. Verpietert zonder die aandacht. Geen opdringerige aandacht, geen publieke ‘beurten’, maar échte, oprechte aandacht.
Daarbij wordt het potentieel van deze stillere mensen vaak niet gezien. Er zit meer in dan eruit komt.
De docent gaf aan nu anders te kijken en zéker anders te handelen.
Wat fijn als mensen open staan voor nieuwe inzichten; we leren tenslotte een leven lang.
Twee weken later geeft zoon aan dat hij deze docent zo leuk vindt. Hoe zou dat nou komen. 😉